Νομίζω ότι απλώς πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.Τα καλά και τα κακά του.Όπως πάνω,έτσι και κάτω.Χωρίς να χάνουμε τον στόχο μας.Όχι,σε καμία περίπτωση.Ο μόλυβδος πρέπει να γίνει χρυσός.Αυτό επιτάσσουν ο Άνθρωπος και ο Θεός που συνυπάρχουν μέσα μας.Αυτό επιτάσσει ο αρχαιοελληνικός τρόπος.
Αν αγαπήσουμε και τα κακά του εαυτού μας,δεν θα πέσουμε στο λάθος του χριστιανισμού....ενοχές,τύψεις,αυτοτιμωρία.Αγαπώντας τα λάθη μας,μαθαίνουμε καλύτερα,πιο εύκολα και ίσως πιο ανώδυνα.Την επόμενη φορά,ένα χαμόγελο θα σχηματιστεί στα χείλη μας και μέσα μας θα πούμε:"Ευχαριστώ αλλά όχι πάλι.Τώρα θα αλλάξω,τώρα είναι η ώρα της αλλαγής,τώρα είναι η ώρα να διαλέξω τον άλλο δρόμο....τον καινούργιο,τον άγνωστο,όχι τον προηγούμενο που με καθυστέρησε από το ραντεβού μου με την ολοκλήρωση....θα διαλέξω το διαφορετικό,χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι θα διαλέξω το σωστό.Θα αποφύγω το,αποδεδειγμένα λανθασμένο,όχι από τον φόβο ότι θα καώ στην κόλαση...αλλά πλυμμηρισμένη η ύπαρξή μου από ελπίδα και αισιοδοξία ότι θα εντοπίσω την Ουσία,που με την σειρά της θα με οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην Αλήθεια."
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου